باید اعتراف کنم: دیدن ایلان ماسک در حال توییت کردن هرچه بیشتر به درون یک حفره جذاب بوده است. این مانند تماشای یک تصادف ماشین است – یک تصادف ماشین الکتریکی و خودران.
این فقط در مورد توییتر نیست. من یک متخصص بازاریابی نیستم، اما به نظر واضح است که برند تسلا تا حدی بر این تصور استوار است که خود ماسک مرد باحالی است. انتشار تئوری‌های توطئه همجنسگرا هراسی در مورد حمله به پل پلوسی و تعلیق حساب‌های کمدین‌هایی که او را مسخره می‌کنند، برای این تصور خوب به نظر نمی‌رسد.
اما من اینجا نیستم تا به ماسک مشاوره تجاری بدهم. چیزی که در عوض مرا تحت تأثیر قرار داد این بود توجیهی که او در ترغیب آمریکایی ها به رای دادن به جمهوری خواهان ارائه کرد – این ادعا که دولت تقسیم شده خوب است زیرا “قدرت مشترک بدترین زیاده روی های هر دو طرف را مهار می کند.”
این سوال نسبتاً واضح را کنار بگذارید که آیا افراط گرایان به یک اندازه در هر دو طرف راهرو رواج دارند. آیا دولت تقسیم شده واقعا خوب است؟
حالا، ادعای ماسک بی دلیل نبود. این ایده که دولت تقسیم شده، حداقل برای اقتصاد خوب است، در بین افراد تجاری رایج است. من آن را اغلب در خبرنامه های اقتصادی می بینم. تاریخ چه می گوید؟
ابتدا باید توجه داشته باشیم که یک دولت تقسیم شده و سپس یک دولت تقسیم شده وجود دارد. دموکرات‌ها مجلس نمایندگان را در طول سال‌های ریگان کنترل می‌کردند، اما برخی از آنها از دموکرات‌های محافظه‌کار جنوب بودند (که برخی از آنها بعداً جمهوری‌خواه شدند). به طور گسترده تر، دانشمندان علوم سیاسی اقدامات مفیدی را بر اساس آرای نامی، برای قطبی شدن در کنگره در طول زمان ابداع کرده اند و نشان می دهند که هیچ یک از مجلسین در دوره ریگان شبیه امروز نبودند:
با این حال، نبرد بین احزاب در دهه 1990 نسبتاً تلخ بود. فراموش نکنیم که نیوت گینگریچ در سال 1995 دولت را تعطیل کرد تا رئیس جمهور بیل کلینتون را مجبور به قطع خدمات درمانی کند.
با این حال، اقتصاد در طول شش سال حکومت تقسیم شده که بیشتر دوران ریاست جمهوری کلینتون را تشکیل می داد، رونق گرفت. بیکاری بیشتر از آن چیزی که اکثر اقتصاددانان تصور می کردند کاهش یافت، در حالی که تورم پایین باقی ماند:
آیا این قسمت نشان می دهد که دولت تقسیم شده در واقع خوب است؟ نه واقعا. دلایل اساسی برای روزهای خوب وجود داشت که هیچ ربطی به سیاست نداشت، و وضعیت اقتصادی در آن زمان اقدام قوی دولت را غیرضروری کرد.
مهمتر از همه، از اواسط دهه 1990 تا اواسط دهه 2000، اقتصاد ایالات متحده افزایش بهره وری را تجربه کرد، زیرا کسب و کارها در نهایت متوجه شدند که با فناوری اطلاعات چه کنند. در اینجا بهره وری کل عوامل – معیاری برای سطح فناوری کلی اقتصاد – از اوایل دهه 1970 آمده است:
من بهره وری را به عنوان یک لگاریتم طبیعی بیان کرده ام، به طوری که شیب خط میزان رشد را نشان می دهد. اگر متوجه نشدید، مهم نیست، فقط به تصویر نگاه کنید. واضح است که در آن زمان پیشرفت سریعی وجود داشت که از آن زمان بسیار کند شده است. و من دلیلی نمی بینم که باور کنم این چیزهای خوب تا حد زیادی با سیاست ارتباط داشته باشد.
رشد سریع بهره وری هم برای عرضه و هم برای تقاضا خوب بود: هزینه ها را پایین نگه داشت، به پایین نگه داشتن تورم کمک کرد و باعث رونق سرمایه گذاری تجاری شد. این رونق، همراه با جمعیت‌شناسی مطلوب – که بچه‌های بوم هنوز شروع به خروج از نیروی کار نکرده بودند – تأثیر دیگری داشت که حداقل اقتصاددانان آن را مهم می‌دانند. یعنی، نرخ بهره «خنثی» – نرخی که با اشتغال کامل سازگار است – نسبتاً بالا بود. در نتیجه، نرخ های بهره تعیین شده توسط فدرال رزرو به طور مداوم بسیار بالاتر از صفر بود:
چرا این مهم بود؟ زیرا به فدرال رزرو – آژانسی شبه مستقل و کاملاً ایزوله از سیاست – فضایی برای افزایش یا کاهش نرخ بهره برای تثبیت اقتصاد داد. یعنی ما برای مبارزه با رکودهای احتمالی نیازی به سیاست مالی فعال نداشتیم که نیاز به دوحزبی بودن داشت. آلن گرینسپن، که در آن زمان رئیس فدرال رزرو بود، و همکارانش می‌توانستند این کار را خودشان بدون نیاز به چیزی از کنگره یا رئیس جمهور انجام دهند.
بنابراین، در حالی که به سختی می توان ادعا کرد که دولت تقسیم شده مسئول اقتصاد خوب دهه 1990 بود، حداقل آسیب چندانی نداشت.
مسائل در دوره طولانی بعدی حکومت تقسیم شده، تحت ریاست جمهوری باراک اوباما، بسیار متفاوت بود، و نه فقط به این دلیل که جمهوری خواهان افراطی تر شده بودند. اقتصاد همچنین به کمک بیشتری نیاز داشت – کمکی که در راه نبود، زیرا جمهوری‌خواهان اجازه نمی‌دادند.
اگر به نموداری که بیکاری و تورم را در طول زمان نشان می دهد نگاه کنید، می بینید که بهبودی پس از بحران مالی سال 2008 زمان بسیار زیادی را به طول انجامید. کل اشتغال تا آوریل 2014 به سطح دسامبر 2007 خود بازنگشت و بیکاری تا اواخر سال 2015 به زیر 5 درصد نرسید. نشان دهنده هدر رفتن عظیمی از پتانسیل اقتصادی و انسانی است.
فدرال رزرو از این مشکل آگاه بود، اما ابزار لازم برای رفع آن را نداشت. به نمودار مربوط به نرخ های بهره نگاه کنید که در کل این دوره تقریباً صفر بودند و دیگر جایی برای کاهش بیشتر برای فدرال رزرو باقی نمی ماند. در حالی که بن برنانکی و همکارانش درگیر «سهل کمی» شدند – خرید اوراق قرضه بلندمدت در تلاش برای جلب توجه – این یک جایگزین ضعیف بود.
آنچه اقتصاد به آن نیاز داشت، محرک های مالی بود – هزینه های دولت برای افزایش تقاضا. این محرک می‌توانست و باید عمدتاً به شکل سرمایه‌گذاری، هم در زیرساخت‌ها و هم در کودکان، از طریق آموزش صورت می‌گرفت. وام گرفتن برای پرداخت این سرمایه گذاری با توجه به نرخ بهره بسیار پایین بسیار منطقی بود.
اما جمهوری خواهانی که پس از سال 2010 مجلس نمایندگان را تحت کنترل داشتند اجازه چنین کاری را نمی دهند. در واقع، آنها از تهدید امتناع از افزایش سقف بدهی – که باعث ایجاد یک بحران مالی می شد – استفاده کردند تا اوباما را مجبور به ریاضت مالی کنند و هزینه های فدرال به عنوان سهمی از تولید ناخالص داخلی به طور پیوسته کاهش یابد. دولت تقسیم شده در طول سال های اوباما بسیار گران بود، حتی اگر هزینه ها ممکن است برای ناظران عادی آشکار نبوده باشد.
خب الآن کجاییم؟ جمهوری خواهان افراطی تر از همیشه هستند. حزب جمهوری خواه امروز، تی پارتی را مانند یک جامعه مناظره خوش اخلاق جلوه می دهد. و شانس بسیار خوبی وجود دارد که اگر جمهوری خواهان کنگره را بگیرند، دوباره تهدید به ایجاد یک بحران مالی بر سر حد بدهی خواهند کرد.
خبر خوب این است که وضعیت فعلی اقتصاد نیازی به اقدام فوری فدرال ندارد. بیکاری کم است؛ تورم مشکل بزرگی است، اما مشکلی است که فدرال رزرو می‌تواند به تنهایی با افزایش نرخ‌های بهره، که در حال انجام است، با آن مقابله کند.
خبر بد این است که دولت فدرال باید کارهای مهمی به جز مدیریت کوتاه مدت اقتصاد کلان انجام دهد، از اعمال سیاست معقول آب و هوایی گرفته تا حمایت از مبارزه اوکراین علیه تجاوز روسیه. و جمهوری خواهان، اگر کنترل یک یا هر دو مجلس کنگره را به دست آورند، به احتمال زیاد این تلاش ها را تضعیف خواهند کرد.
بنابراین، نه، دولت تقسیم شده چیز خوبی نیست. برون‌گیری از سال‌های کلینتون، زمانی که فلج جزئی دولت ضرر نسبتاً کمی داشت، ایده‌ای واقعا بد است.
