مارک راسل، متصدی هنر پرفورمنس و مدیر هنری سابق Performance Space 122، اولین فیلم Under the Radar را در ژانویه 2005 به نمایش گذاشت. این جشنواره که ترکیبی ناقص و درخشان از کارهای تجربی آمریکایی بود، سنت سنت را اشغال کرد. انبار آنز در بروکلین، با تولیدات ماهواره ای در جاهای دیگر. تئاتر بود، رقص بود، کاری بود که بین مدیوم ها و در میان آنها قرار می گرفت.
اسکار یوستیس، که در آن زمان مدیر هنری تازه منصوب شده تئاتر عمومی بود، در آن تکرار شرکت کرد که نسخه اولیه «گاتز» از خدمات تعمیر آسانسور را ارائه کرد. او از راسل دعوت کرد تا سال بعد جشنواره را برای عموم به نمایش بگذارد.
یوستیس در یک مصاحبه تلفنی اخیر گفت: «این اولین انتخاب هنری بود که انجام دادم. اما پس از 17 سال و 16 جشنواره، عموم مردم انتخاب دیگری کرده اند. در جلسه ای که در اواسط ماه مه برگزار شد، به راسل اطلاع داده شد که مردم به دلایل مالی، جشنواره را در سال 2024 تولید نمی کنند و به زودی استخدام راسل در تئاتر خاتمه می یابد.
راسل که از طریق تماس ویدیویی در بروکسل، جایی که در جشنواره Kunstenfestivaldesarts در حال جستجوی آثار جدید بود، با واکنش تلخ و شیرینی روبرو شد.
“من واقعا به کاری که انجام دادیم افتخار می کنم. و من برای مردم احترام کامل قائل هستم.” «این انتخابی نبود که می‌کردم. اما این انتخابی است که آنها باید انجام می دادند.”
Under the Radar، یا UTR، هم به عنوان یک جشن و هم به عنوان یک عمل جالب برای خدمات تاسیس شد. قرار بود در ژانویه، همزمان با کنفرانس سالانه انجمن حرفه ای هنرهای نمایشی، برگزار شود. این جشنواره هنرمندان را قادر ساخت تا توجه هزاران مجری بازدید کننده را به خود جلب کنند، که ممکن است پس از آن سفارش ها و تورهای حیاتی را ارائه دهند. این شامل هنرمندان و شرکت‌های محلی مانند تیلور مک، یانگ ژان لی، تارل آلوین مک‌کرنی، رجی واتس و 600 بزرگراه است که در کنار کارهای بین‌المللی برنامه‌ریزی شده‌اند.
UTR به زودی با جشنواره‌های مرتبط – Coil، American Realness، Other Forces، و بعداً Prototype و Exponential Festival به UTR ملحق شد. اکثر آنها بسته شده اند.
واکنش آنلاین به این خبر که UTR ممکن است به همین سرنوشت دچار شود آمیزه‌ای از خشم و مالیخولیا بود و بسیاری نه تنها به تصمیم مردم، بلکه ظاهراً به این احساس که شهر نیویورک به مکانی کمتر مهمان‌نواز برای آزمایش‌های هنری تبدیل شده است، پاسخ دادند.
تعدادی از شرکت کنندگان جشنواره اخیراً در مورد اینکه گنجاندن در UTR به چه معناست صحبت کردند. به گفته بسیاری، جشنواره آنها را با آثار هنرمندان بین المللی آشنا کرده بود. قراردادهای پرسود تور برای آنها تضمین کرده بود. این باعث شده بود که آنها احساس کنند که پس از کار در حاشیه، سرانجام در یک گفتگوی بزرگتر قرار گرفتند.
پل تورین، یکی از بنیانگذاران گروه تئاتر ابداع شده «جامعه مناظره»، در ایمیلی نوشت: «این الهام، ارتباط و ارتباط به یکباره بود. این گروه “Blood Play” را در UTR در سال 2013 ارائه کرد.
کلی کاپر، بنیانگذار تئاتر طبیعت اوکلاهاما، تأثیر اقتصادی جشنواره را تشریح کرد. او نوشت: «این به ما امکان دسترسی به مخاطبان جهانی را داد و ما را قادر ساخت، پس از سال‌ها تلاش از نمایشی به نمایش دیگر، سرانجام از خود حمایت کنیم.» “تعقیب خوشبختی” آن در UTR در سال 2018 ظاهر شد.
در حالی که بیانیه ای که روز چهارشنبه منتشر شد، UTR را “در حال وقفه” از سوی مردم توصیف کرد، یوستیس تصریح کرد که او نمی تواند قول دهد که چه زمانی جشنواره ممکن است در آنجا ادامه یابد یا خیر. او در یک تماس مشترک با پاتریک ویلینگهام، مدیر اجرایی Public، گفت: «زیرا ما احساس می‌کنیم که اکنون زمان تغییرات ساختاری واقعی است.
آنها شرایط مالی تئاتر را تشریح کردند – افزایش هزینه ها، تعداد تماشاگرانی که زیر سطح قبل از همه گیری باقی مانده است، کمک های خیرخواهانه کند. قبل از همه‌گیری، بودجه سالانه عمومی تقریباً 60 میلیون دلار بود. اکنون 48 میلیون دلار است.
UTR بودجه سالانه ای حدود 1 میلیون دلار داشت، بدون احتساب حقوق و هزینه های عملیاتی. دستمزد هنرمندان اندک بود و بسیاری از نمایش های بین المللی توسط کشورهای خود حمایت مالی می شد، اما مانند هر نمایش عمومی در جشنواره، این جشنواره ضرر کرد.
راسل گفت: “این طراحی شده بود تا هنرمندان ما جشن خود را جشن بگیرند.” «چه زمانی مهمانی دارید و انتظار دارید که با پول بیایید؟ ما مهمانی های واقعا خوبی داشتیم.
Eustis گفت که پایان دادن به UTR مشهودترین و دردناک ترین اثر این انقباض بودجه بود. از آنجایی که Public یک تئاتر ارائه دهنده برای جشنواره است تا یک تئاتر خلاق یا مبتکر، UTR را قربانی کرد و در عین حال برنامه های داخلی مانند واحد موبایل و کارهای عمومی را حفظ کرد.
با این حال، Eustis اهمیت جشنواره برای زندگی هنری شهر را دست کم نگرفت. او گفت: «این نه تنها در اکولوژی صحنه مرکز شهر، بلکه در ارتباطات بین المللی بین هنرمندان نیز تفاوت زیادی ایجاد کرد.
از آنجایی که همچنان مهم است، راسل، صاحب حقوق مالکیت معنوی جشنواره، در حال گفتگو با مکان ها و تهیه کنندگان بالقوه است و به دنبال راهی برای پیشرفت است.
او هفته گذشته گفت: «من از تغییراتی که ممکن است رخ دهد احساس آرامش و امیدواری می کنم. «زیرا احساس می‌شود که برای اجرای جشنواره در این شهر به استراتژی‌های جدیدی نیاز داریم. ما ثابت کرده ایم که مردم تشنه یک جشنواره هستند. خب حالا با این انرژی چه کنیم؟ این انرژی باید به جایی برود.»
