با بازگشت اقلام غارت شده به زانوی زخمی، تصمیماتی در انتظار است

در قبرستانی بالای تپه در Wounded Knee، SD، محل یکی از خونین‌ترین قتل عام توسط سربازان آمریکایی علیه بومیان آمریکایی، جمعیت کوچکی در اطراف مجموعه‌ای از جعبه‌هایی که با احترام بالای دو فوت برف گذاشته شده بودند، جمع شدند.

داخل آن اشیاء و وسایل فرهنگی لاکوتا بود که پس از بیش از یک قرن در آن سوی کشور بازگردانده شده بودند: مقرنس، پیپ های مقدس، لباس های آیینی، کیف های چرمی مهره دار. اعتقاد بر این است که برخی از آنها بلافاصله پس از کشتار سال 1890، زمانی که سربازان آمریکایی بیش از 300 مرد، زن و کودک لاکوتا را کشتند، از Wounded Knee گرفته شده اند.

از دهه 1890، این مجموعه در موزه کتابخانه شهر کوچکی در Barre، ماساچوست، که اکنون به عنوان موزه بنیانگذاران شناخته می‌شود، نگهداری می‌شد و در میان نمایشگاه‌هایی از عروسک‌های دوران ویکتوریا، مصنوعات جنگ داخلی و تاکسیدرمی قرار داشت. اما سال گذشته، پس از دهه‌ها درخواست‌های دردناک و شروع‌های نادرست، موزه موافقت کرد که اقلام مورد نظر خود را به قبیله Oglala Sioux بدهد.

بیش از سه دهه از تصویب قانونی کنگره برای ایجاد پروتکلی برای کالج‌ها و موزه‌های دارای بودجه فدرال برای بازگرداندن میراث فرهنگی بومی و در بسیاری موارد بقایای انسان می‌گذرد. سرعت بازپرداخت آهسته بوده است و قبایل ناامید کننده ای که در انتظار بازگشت میراث غارت شده خود هستند. اما اکنون، در میان نشانه‌هایی مبنی بر اینکه مؤسسات بیشتری شروع به بازگرداندن دارایی‌های بومی کرده‌اند، شهروندان قبایلی مانند Oglala Sioux با پرسش‌های پیچیده‌ای در مورد چگونگی رسیدگی به بازگشت به روش‌هایی که به مردگان و گذشته احترام می‌گذارد و بهبودی برای زنده‌ها را تسهیل می‌کنند، مواجه می‌شوند.

اجماع گسترده ای وجود دارد که بقایای انسان باید دفن شود. بسیاری خواستار دفن یا سوزاندن اشیاء دیگر – به ویژه وسایل تدفین – مطابق با اعمال معنوی هستند. دیگران مایلند اقلامی را ببینند که برای اهداف آموزشی در موزه‌هایی که توسط قبایل اداره می‌شوند، نگهداری و به نمایش گذاشته شوند، یا به نوادگان کسانی که از آنها گرفته شده‌اند بازگردانده شوند.

ایوان لوکینگ هورس که بستگانش در Wounded Knee کشته شدند، در مراسمی در دسامبر گفت: «ما باید به حرف همه گوش کنیم و باید صبور باشیم. 29 به مناسبت سالگرد کشتار و بازگشت مجموعه.

شانون اولافلین، مدیر اجرایی انجمن امور سرخپوستان آمریکا، یک سازمان غیرانتفاعی که به کشورهای بومی و مردم بومی در بازگشت به کشور کمک می کند، خاطرنشان کرد: 574 کشور بومی به رسمیت شناخته شده فدرال به اضافه صدها کشور دیگر وجود دارند که همگی دارای شیوه های خاص خود هستند.

O’Loughlin، که شهروند Choctaw Nation اوکلاهاما است، گفت: “هرگونه که آنها بخواهند از این کالا استفاده کنند یا آن را تقویت کنند، حق این قبیله است.”

تا سال گذشته، کمتر از یک سوم موزه‌های مشمول قانون بازگرداندن فدرال، تمام بقایای انسانی موجود در مجموعه‌های خود را در اختیار قبایل قرار داده بودند و بقایای بیش از 100000 نفر را در هاله‌ای از ابهام قرار دادند. دولت اخیراً مقررات جدیدی را برای تسریع این روند پیشنهاد کرده است.

موزه پی بادی در دانشگاه هاروارد در حال تلاش برای بازگرداندن مجموعه ای از موهای کودکان بومی آمریکایی است که مجبور به حضور در مدارس شبانه روزی دولتی شده بودند. مارتینا مینتورن، افسر حفاظت از تاریخ قبیله ای برای ملت کومانچ در اوکلاهاما، گفت که بستگان او موهای کوتاه شده را از خواهر مادربزرگش دریافت خواهند کرد. او گفت که قصد داشتند موها را بالای قبر او بگذارند، جایی که باد می تواند آنها را پراکنده کند.

مقامات قبیله ای می گویند که آنها شاهد بازگشت داوطلبانه بیشتری خارج از قانون فدرال هستند.

در اوکلاهاما، دفاتر قبایل شاین و آراپاهو اخیراً یک قطعه موی قرن نوزدهمی از پوست جولان، گردنبند تزئین شده با شاخ های حکاکی شده و سایر اقلام از یک مجموعه دار دریافت کردند.

دفاتر قبیله Standing Rock Sioux در داکوتای شمالی یک بسته ناشناس حاوی جمجمه انسانی دریافت کردند که مشخص شده بود از نبرد لیتل بیگورن آمده است.

در موزه ملی Seneca-Iroquois در غرب نیویورک، دو مرد با یک کیف Trader Joe پر از استخوان ظاهر شدند که به گفته آنها از اتاق زیر شیروانی پدربزرگشان آمده بود.

جو استالمن، افسر حفاظت از تاریخ قبیله ای برای ملت سنکا، گفت: “من فکر می کنم بالاخره در حال غرق شدن است که مردم شروع به شناسایی ما به عنوان انسان می کنند و نه به عنوان نمونه های علمی که نیاز به مطالعه دارند.”

موزه کوچک ماساچوست که بخشی از مجموعه خود را به Wounded Knee برگرداند، مدت‌ها استدلال می‌کرد که تحت پوشش قانون فدرال، قانون حفاظت از قبرهای بومیان آمریکا و بازگرداندن آن‌ها قرار نمی‌گرفت، زیرا بودجه فدرال دریافت نمی‌کرد.

اما پس از دهه‌ها بحث، موزه پاییز گذشته موافقت کرد که بیش از 130 شی را در یکی از پرمخاطب‌ترین بازگرداندن داوطلبانه سال‌های اخیر به کشور بازگرداند.

“غنائم جنگ”

داستان چگونگی ورود اقلام فرهنگی از دشت های بزرگ به یک موزه کوچک اما محبوب محلی در Barre، شهر ماساچوست با حدود 5500 نفر در نزدیکی Worcester، با فرانک روت، یک فروشنده کفش مسافرتی از شهر آغاز می شود.

ماه‌ها پس از کشتار در Wounded Knee، روت نمایشگاه کوچکی از «آثار هند» را برپا کرد که در اطراف فروشگاه‌های لباس و کفش در شمال شرقی سفر می‌کرد. در سال 1891، روت به روزنامه ها گفت که برخی از آنها از جانب مردی آمده اند که ادعا می کند “کالاهای هندی” دفن شده را در حالی که افراد کشته شده لاکوتا را به یک گور دسته جمعی در Wounded Knee آورده است، کشف کرده است.

روزنامه ها گزارش دادند که یک جفت مقرنس موجود در این مجموعه توسط یک سرباز آمریکایی از زیر پای یک رهبر کشته شده لاکوتا برداشته شد.

وندل دبلیو. بول 61 ساله، که پدربزرگش از قتل عام جان سالم به در برد و به رهبری بحث ها در میان نوادگان کمک کرده است، در مصاحبه ای گفت: “اینها غنائم جنگ بودند.”

روت این مجموعه را به موزه باره منتقل کرد، نقطه افتخاری برای شهر که در کتابخانه یادبود وودز، در نزدیکی ساختمان مشترک قرار داشت.

این مجموعه در سال 1993 پس از اینکه یک استاد محلی عکس‌هایی از آن را به منطقه حفاظت شده سرخپوستان پاین ریج در داکوتای جنوبی فرستاد، توجه ملی را به خود جلب کرد و هیئت لاکوتا از قبیله Oglala Sioux را برانگیخت. الکس وایت پلوم، که بستگانی داشت که در Wounded Knee کشته شدند، به یاد می آورد که وقتی چیزی را در جعبه های شیشه ای موزه دید، یخ زده ایستاده بود.

تخته گهواره ای رنگارنگ با عروسک داخلش. طلسم های مهره دار لاک پشت و مارمولک که به طور سنتی برای نگه داشتن بند ناف کودک استفاده می شود. پیراهنی که در رقص ارواح، یک جنبش مذهبی که دولت ایالات متحده به دنبال سرکوب آن بود، استفاده شد. موهایی از خالدار الک، یک رئیس لاکوتا که در آن روز کشته شد.

White Plume به یاد می آورد: “این فقط من را پاره می کند.”

متصدی موزه به دلیل عدم درک “اهمیت این چیزها” در مصاحبه ای با نیویورک تایمز در سال 1993 عذرخواهی کرد. اما او همچنین ابراز بی میلی برای بازگرداندن اقلام مهم تاریخی در صورت دفن شدن آنها کرد. او در آن زمان گفت: «به نظر می رسد شرم آور است که صفحه ای از تاریخ را پاره کنیم و آن را دفن کنیم.

پس از اینکه دادگاه قبیله ای تایید کرد که لئونارد لیتل فینگر با رئیس لاکوتا ارتباط دارد، فقط موهای خالدار الک بازگردانده شد.

اختلافی که به قرن بیست و یکم کشیده شد

صحبت در مورد بازگشت اقلام بیشتری که سال ها متوقف شده بود.

آن میلوس که از دهه 1990 با موزه بره درگیر بوده است، گفت که پس از یک اعتراض کوچک در سال 2007، رهبران کتابخانه بار به داکوتای جنوبی سفر کردند، اما مذاکرات بر سر نمایش برخی از اقلام در آنجا به دلیل اختلاف نظر در مورد میزان بازگرداندن آنها به هم خورد. سپس لیتل فینگر ادعای موزه را که خارج از قانون فدرال استرداد به وطن است به چالش کشید، اما دولت در نهایت از موزه حمایت کرد.

مذاکرات سال گذشته پس از آن آغاز شد که میا فرولتو، سردبیر و ناشر مجله‌ای به نام مشاهدات جدید که زمان خود را بین ورمونت و پاین ریج تقسیم می‌کند، از Barre بازدید کرد و با داوطلبان موزه ملاقات کرد. او گفت که پنج مورد دارای برچسب هایی بودند که نشان می داد از زانوی زخمی آمده اند. فرولتو به آنها گفت: “شما می توانید الهام بخش دیگران باشید یا می توانید نسل بعدی مجرمان باشید.”

الیزابت آلمن مارتین، یکی از اعضای هیئت مدیره موزه، گفت که برای او مشخص شد که این مجموعه برای مردم لاکوتا اهمیت بیشتری نسبت به ساکنان بار دارد.

مارتین گفت: “ما تصمیم گرفتیم که هر چیزی که آنها می خواهند داشته باشند، می توانند داشته باشند.”

پس از یک مراسم تحویل در مدرسه ای در Barre، جعبه های حاوی مجموعه با دقت در یک SUV بسته بندی شد و توسط سدریک برکن نوس، از نوادگان Spotted Elk به سمت غرب هدایت شد.

او گفت: «همه این نسل ها گذشتند و به نوعی به من و نسل من رسید.

آینده مجموعه

در دسامبر 29، اقلام به زانو زخمی آورده شد.

پس از اقامه نماز در لاکوتا، عزاداران دور جعبه‌هایی که در بالای گور دسته جمعی که در آن برخی از بستگانشان دفن شده بودند، قرار گرفتند. نوادگان روی برف کنار جعبه‌ها، یک غذای سنتی گوشت چرخ‌کرده واسنا گذاشتند و آب چلو ریختند.

ریچارد بروکن نوس، یکی از رهبران روحانی اوگلا لاکوتا، گفت: “امیدواریم ارواح در حال حاضر در راه باشند.”

جاستین پوریر، یک مقام قبیله ای، گفت که قبیله Oglala Sioux نگهبان این مجموعه در نظر گرفته می شود، و اعضای دیگر قبایل – از جمله Standing Rock Sioux، Cheyenne River Sioux و Rosebud Sioux – به بحث در مورد آینده آن پیوسته اند و به روابط خود با تاریخچه زانو زخمی

جان ایگل پدر، افسر حفاظت از تاریخ قبیله ای از قبیله Standing Rock Sioux، که مادربزرگ بزرگ او در قتل عام کشته شد، گفت که این اقلام “متعلق به اجداد ما بوده و نباید به عنوان دارایی شخصی با آنها برخورد کرد. “

برخی دوست دارند این وسایل را دفن شده ببینند تا آنها را به صاحبان اصلی خود نزدیک کنند. دیگران می ترسند که ممکن است آنها را در معرض خطر سرقت مجدد قرار دهد.

مارلیس آفرید از هاک، 65 ساله، که پدربزرگش از قتل عام جان سالم به در برد، از سوزاندن همه اشیاء برای حفظ سنت حمایت می کند: “وقتی بستگان شما مردند، شما وسایل آنها را می سوزانید.”

ایوان لوکینگ هورس، 62 ساله، گفت که از آنجایی که مجموعه متنوع بود، او پتانسیل رویکردهای متفاوت را دید.

وی گفت: بعضی چیزها برای سوزاندن، بعضی برای دفن و بعضی چیزها برای آموزش است. از دیگران می توان برای دعا با نسل های آینده استفاده کرد.»

در حال حاضر، این مجموعه در کالج Oglala Lakota باقی خواهد ماند. خادمی قصد دارد هر روز در آنجا نماز بخواند، تا زمانی که اولاد در مورد محل استراحت نهایی خود به اجماع برسند.

جولیا جیکوبز گزارش شده از هات اسپرینگز، SD، و نیویورک، و کایلا گهگان از Wounded Knee، SD